Ik hou niet van lilliputters, ik ben er zelfs een beetje bang voor. Er is werkelijk waar nog nooit iets voorgevallen met een minimens maar ik kan me een droom herinneren waarin ik achternagezeten werd door een heel klein vrouwtje. Ik was zelf een jaar of 5 dus ook een klein mensje maar dit mensje uit mijn dromen was volwassen en bleef me onder mijn voeten kietelen. Ik kon niet ontsnappen want ik was te langzaam en de kleine beentjes van de lilliputter sneller dan de mijne.
Hier heb ik twee fobieën aan overgehouden 1. een verschrikkelijke angst voor mensen die aan mijn voeten zitten, ik geloof dat als ik ooit een pedicure zou krijgen ik de desbetreffende dame haar tanden uit den bek zou schoppen van paranoia, en 2. een angst voor volwassen mensen die tot onder mijn navel komen. Is dit erg onethisch om te zeggen laat staan schrijven? Dan spijt me dat zeer maar het moet er nu uit. Zo, dat lucht op.
Waar ik daarentegen wel heel blij van wordt zijn mensen die eruit zien als volwassen mensen maar het absoluut niet zijn. Jongetjes met spencers aan, een scheidinkie en nette leren schoenen of een kind die met welgeformuleerde zinnen spreekt bijvoorbeeld. Maar het aller aller aller leukste vind ik dit:
Beauty pageants voor kinderen. De ouders natuurlijk het meest gek maar de kinderen zijn toch ook al vaak best ver heen. Ik bedoel hiermee de glazige blik in de oogjes en vooral het alles doen wat papa en vooral mama wil. Ik vind kinderen waar ik nu vaak mee in aanraking kom, winkels, openbaar vervoer, gewoon op straat, helemaal niet zo gehoorzaam al weet ik niet of dat iets Nederlands is of gewoon iets van deze tijd.
Mijn moeder wist ons altijd goed te laten doen wat zij wilde. Koffie zetten: "Dat kan je altijd zo goed". Mijn pyjama asap aan doen: "Ik tel wel hoe lang je erover doet, misschien breek je je record". In de auto naar verjaardagen: "Je komt binnen en je geeft iedereen een hand en je feliciteert degene die jarig is, je gaat niet met je klauwen in bakken lopen graaien, als je wat wilt drinken dan vraag je dat netjes en als ik zeg dat we naar huis gaan pak je je jas, de je je schoenen aan en zegt iedereen gedag".
Ik heb nooit geprobeerd hiertegen in te gaan want ik kon wel aanvoelen wat er zou gaan gebeuren en datzelfde geld waarschijnlijk voor deze kleine schoonheidsidealen. Hmm, living life on the edge? Misschien een goede raad voor deze kleine barbiepopjes die ook als zodanig behandeld worden om niet als Britney Spears in een kapsalon terecht te komen zichzelf kaal scherend en moeder of vader verwijtend wereldvreemd zitten zijn. Al brengen ze mij erg veel plezier, dus hier nog een paar dan..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten