Als het kwartje weer eens laat valt en ik bij temperaturen van zo'n 20 graden nog met een sjaal om loop, zegt mijn moeder dikwijls: "Kind, doe die sjaal af, ik krijg het er warm van". Dat heet inlevingsvermogen en dat vind ik cool.
Ik ben blij dat het in mijn genen zit want ik heb het ook. Ik kan me ongelofelijk inleven in bepaalde mensen en dingen zowel positief als negatief. Een voorbeeldje positief is dat wanneer mijn lievelings in America's Next Top Model of So You Think You Can Dance erin blijft of zelfs wint, ik me de hele avond voel alsof ik jarig ben. Een negatief voorbeeld is het verlies van mijn favoriete voetbal team, Ajax of het Nederlands elftal. Dan word ik kwaad, chagrijnig en misselijk.
Maar wat ik het allerergst vind is het volgende, de Roadkill... en dan niet eens het zelf doen. Dat beesten worden doodgereden vind ik nog tot daaraantoe. Ik heb geen rijbewijs dus kan ik me er niet schuldig aan maken. Al fietste een vriend van me laatst een duif dood op het Spui in Amsterdam maar ook dat is mij nog nooit overkomen. Maar in een auto zitten, bijrijderstoel of achterin maakt niet uit, en er wordt over een roadkill heen gereden, dan gaan serieus mijn bilspieren knijpen, maak ik een soort "huwhl" achtig geluid en staan mijn nekharen als bij een pissige kat overeind.
Hoe smakeloos ik het ook vind, als ik er voorbij loop vind ik het intrigerend genoeg om er een foto van te maken:
Maar bij Duijvestein in Zoetermeer wonen nogal veel beestjes en zijn er in de winter nogal veel auto's die mij op weg helpen, gegarandeerde "huwhl's" dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten