Vandaag vond deel 2 plaats van het onderzoek naar evaleptisme. Het was geweldig. Het begon allemaal met de fietstocht naar het ziekenhuis. Ik had gelukkig ingecalculeerd, dankzij Kenny en Laura, dat ik er ongeveer een half uur over zou doen. Dat was ook zo want 5 minuten voor ik bij het ziekenhuis had moeten arriveren vloog mijn fietsketting eraf en werd het een combinatie van lopen en steppen. 10 minuten werd het dus maar nog wel op tijd.
Ik hoefde, in tegenstelling tot vorige keer, vandaag niet een half uur te wachten en kon vrijwel direct geholpen worden. Ik had alleen nog de tijd om een folder te lezen die mij ervan moest overtuigen dat wanneer de medische wereld faalde, God mij zou kunnen genezen. Altijd handig om te weten. Toen ik in de kamer zat werd ik op mijn gemak gesteld door 1 van de leukste ziekenhuis medewerksters of all time. Echt een heel lieve vrouw. We hebben lekker gekletst voor ze van start ging met de muts. Toen ging ook dat mis. Ik kreeg de muts op en zij injecteerde de elektronen met een stompe naald met elektronenpasta. Dit om de signalen beter te laten geleiden. Koud? Ja. Pijnlijk? Ook dat! Ze moest namelijk die naald ronddraaien op mijn tere hoofdhuidje en polsen. Toen werd de must aangesloten op de computer en gaf 1 van de elektronen geen signaal. Na nog meer pasta, lekker wrijven, bleek hij het nog steeds niet te doen en kreeg ik een andere muts op. Wederom moesten alle elektronen opnieuw bepastaat worden en de pijn begon gewoon lekker opnieuw, maar hij deed het dit keer.
Check deze look, kan hem best hebben.
Tijdens het onderzoek moest ik steeds op commando mijn ogen open doen en weer dicht, ongeveer om de minuut. Toen ik twee minuten mijn ogen dicht moest doen zei de verpleegster tegen me: "en weer open, en ik zag het wel hoor, dat je in slaap viel!". Dit vond ik erg grappig want voor mijn gevoel lag ik gewoon wat te denken. Hersenactiviteit nul, dus echt nuttige dingen zullen het niet geweest zijn. Na nog wat stroboscoop in mijn ogen was het onderzoek klaar en werd mijn hoofd schoongemaakt met alcohol, ook dit was vrij pijnlijk.
Na het onderzoek zag ik er dus zo uit en moest weer aan het werk, als in voor de klas. Gelukkig, en dat hebben jullie in een paar posts terug kunnen lezen, heb ik weer een pony laten knippen dus kon ik die puistbulten op mijn voorknijter goed verbergen. Ben ik Zazie heel dankbaar voor! Maar eerst moest de fiets worden gerepareerd dus stond ik voor het ziekenhuis met de fiets op den kop de ketting er weer op te gooien. En toen begon het gelukkig te regenen. Met zwarte klauwtjes en een capuchon op mijn koppie fietsend naar de andere kant van de stad. De kinderen in mijn klas, van de eerste les die ik moest geven, hadden ook epileptische aanvallen vooral op en tegen elkaar. Dat maakte het lesgeven ook een heerlijke afleiding voor de eventuele uitslag die ik ga krijgen van de crazyness in mijn hoofd. Toen ook weer met regen terug gefietst en straks lekker bij de moeders eten. Al met al een heerlijke dag. Zin in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten